เราเป็นนักเรียนคนหนึ่งที่ต้องขึ้นรถเมล์และสองแถวไปโรงเรียนเป็นประจำ
แล้วคุณเคยไหม ที่เห็นใครสักคนที่เราเห็นแล้วเรารู้สึกชอบขึ้นรถสายเดียวกับเรา แล้วอยากให้เป็นแบบนั้นอีก???
ถ้าสำหรับคนที่พ่อแม่มาส่งที่โรงเรียน หรือขึ้นรถโรงเรียนมา อาจจะไม่ได้ประสบเหตุการณ์แบบนี้แน่
เรื่องมีอยู่ว่า มีวันหนึ่งเราขึ้นรถเมล์สาย 365 ไปโรงเรียน (บอกแค่นี้พอ เดี๋ยวรู้ว่าเราอยู่ที่ไหน) และเราก็เห็นรุ่นพี่คนหนึ่ง ไม่ได้อยู่โณงเรียนเดียวกันกับเรา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงไม่รู้ แต่ที่รู้คือเราชอบคนหน้าตาแบบนี้ หล่ออ่ะ
ขึ้นมากับเราด้วย พอรถเมล์จอด เราก็ต้องไปขึ้นสองแถวต่อ เราคงคิดว่าพี่คนนั้นไม่ได้ตามมา แต่ปรากฏว่าพี่คนนั้นข้ามถนนมาขึ้นรถคันเดียวกันกับเรา
จนมาถึงโรงเรียน เรานี่คือแบบหน้าชาไปเลย ยิ้มทั้งวันเหมือนคนเสียสติ จนเพื่อนถามว่าเป็นอะไร
จนกลับมาถึงบ้าน เราก็กลับมามโนอีกว่า อยากเจอพี่คนนั้นอีกครั้งจังเลย
วันรุ่งขึ้น สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ พี่แกขึ้นมาด้วย เรานี่แทบกรี๊ด แต่วันต่อมาพี่แกก็ไม่ได้ขึ้น
แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราไปทัศนศึกษา ตอนเช้าเราไปโรงเรียนด้วยแท็กซี่ เราเลยไม่ได้ขึ้นสองแถว และปกติพ่อจะมารับเรากลับบ้าน
แต่วันนั้นเรากลัวว่ารถจากทัศนศึกษาจะกลับช้า เราเลยบอกพ่อว่าไม่ต้องมารับเรา เดี๋ยวเรากลับเอง
เราจึงกลับทางเดิมที่เรามา พอเราข้ามสะพานลอยมา เราก็โบกรถเมล์จะกลับบ้าน พี่แกมาจากไหนก็ไม่รู้ เดินมาจากข้างหลังเรา เราทำตัวไม่ถูก
พี่แกขึ้นประตูหลัง เราเลยขึ้นประตูหน้า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ประเด็นคือโรงเรียนของพี่แก ไม่มีปักชื่อไว้ที่เสื้อ เราเลยไม่รู้จักสักที
หลังจากเหตุการณ์นั้น ก็เป็นวันแรกที่โรงเรียนเราสอบ วันนั้นทั้งฝนตกทั้งรถติด อารมณ์เราไม่ดีเลย
แต่ทันทีที่เรามองไปอีกฝั่งนึง เราเห็นพี่คนนั้น นั่งอ่านหนังสือฟิสิกส์อยู่ แล้วพอแกเห็นว่ารถสองแถวมา แกก็ข้ามถนนมาขึ้นรถสองแถวทันที
เรานั่งหันหน้าเข้าหากัน พี่แกดูเหนี่อย และหลับไป เราเหลือบไปเห็นสมุดของเขา พยายามมองชื่อเท่าไหร่ก็มองไม่ออก
แต่เราไม่รู้ว่าพี่แก เห็นว่าเราแอบมองพี่แกหรือเปล่า แต่เรามองเห็นแค่เพียงแกอยู่ม.4 (ตอนแรกคิดว่าอยู่ม.ุ6) กลับบ้านมา เราเลยมาถามรุ่นพี่ที่เรียนม.4 ที่โรงเรียนนั้นว่ารู้จักไหม แต่ก็อด เพราะว่ารุ่นพี่เค้าไม่รู้จัก เราก็เลยเลิกคิดไป แต่เราคิดว่านั่นคือที่สุดแล้วนะ
มันยังมีอีกเหตุการณ์หนึ่ง ที่ทำให้เราอดคิดไม่ได้เลยว่า "ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ความบังเอิญ หรือ พรหมลิขิต" ตามชื่อกระทู้เลย
เพราะว่าวันนั้นเป็นวันเสาร์ เราไปดูหนังคนเดียว แล้วเราก็กลับบ้านเส้นทางเดิม ขณะที่เรายืนรอรถอยู่ เราก็หันหลังมองว่า พี่แกจะยืนอยู่หรือเปล่า
แต่ก็ไม่มี แต่จู่ๆ แท็กซี่คนนึงก็จอดข้างหน้าเรา ปรากฏว่าพี่คนนั้นออกมาจากรถพร้อมเพื่อนอีกสองคน เราจะไม่คิดมากเลย ถ้าพี่แกทำเหมือนไม่รู้จักเรา
แต่ปรากฏว่า พี่แกลงมาเห็นเรา แล้วถามเราว่า "เอ้าน้อง จะไปไหนหรอ" คือพี่แกทักเราอ่ะ ถามจริงใครจะไม่เขิน แล้วทีนี้มันดีตรงที่ว่า พี่แกใส่ชุด ร.ด.
(ชุด ร.ด. มันมีป้ายชื่อ) เรารีบเมมใส่สมองก่อนเลย กลัวลืม และพี่แกก็ขึ้นรถเมล์กลับคันเดียวกับเรา พูดเลยว่า เขินค้างและเขินแรง
ตอนนี้โรงเรียนพี่เค้าปิดเทอม แต่เราต้องไปเรียนคอร์สพิเศษติวโอเน็ต เพราะเรากำลังอยู่ม.3 เราเลยไม่ได้เจอกับพี่แก
แต่ถ้าเปิดเทอมเมื่อไหร่ เราจะไม่พลาดโอกาสนี้แน่
และนี่ก็เป็นเรื่องที่เราอยากเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง คิดเห็นยังไงบอกนะจ๊ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปล.เราไม่ใช่ผู้หญิง 
ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ความบังเอิญ หรือ พรหมลิขิต
แล้วคุณเคยไหม ที่เห็นใครสักคนที่เราเห็นแล้วเรารู้สึกชอบขึ้นรถสายเดียวกับเรา แล้วอยากให้เป็นแบบนั้นอีก???
ถ้าสำหรับคนที่พ่อแม่มาส่งที่โรงเรียน หรือขึ้นรถโรงเรียนมา อาจจะไม่ได้ประสบเหตุการณ์แบบนี้แน่
เรื่องมีอยู่ว่า มีวันหนึ่งเราขึ้นรถเมล์สาย 365 ไปโรงเรียน (บอกแค่นี้พอ เดี๋ยวรู้ว่าเราอยู่ที่ไหน) และเราก็เห็นรุ่นพี่คนหนึ่ง ไม่ได้อยู่โณงเรียนเดียวกันกับเรา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ขึ้นมากับเราด้วย พอรถเมล์จอด เราก็ต้องไปขึ้นสองแถวต่อ เราคงคิดว่าพี่คนนั้นไม่ได้ตามมา แต่ปรากฏว่าพี่คนนั้นข้ามถนนมาขึ้นรถคันเดียวกันกับเรา
จนมาถึงโรงเรียน เรานี่คือแบบหน้าชาไปเลย ยิ้มทั้งวันเหมือนคนเสียสติ จนเพื่อนถามว่าเป็นอะไร
จนกลับมาถึงบ้าน เราก็กลับมามโนอีกว่า อยากเจอพี่คนนั้นอีกครั้งจังเลย
วันรุ่งขึ้น สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ พี่แกขึ้นมาด้วย เรานี่แทบกรี๊ด แต่วันต่อมาพี่แกก็ไม่ได้ขึ้น
แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราไปทัศนศึกษา ตอนเช้าเราไปโรงเรียนด้วยแท็กซี่ เราเลยไม่ได้ขึ้นสองแถว และปกติพ่อจะมารับเรากลับบ้าน
แต่วันนั้นเรากลัวว่ารถจากทัศนศึกษาจะกลับช้า เราเลยบอกพ่อว่าไม่ต้องมารับเรา เดี๋ยวเรากลับเอง
เราจึงกลับทางเดิมที่เรามา พอเราข้ามสะพานลอยมา เราก็โบกรถเมล์จะกลับบ้าน พี่แกมาจากไหนก็ไม่รู้ เดินมาจากข้างหลังเรา เราทำตัวไม่ถูก
พี่แกขึ้นประตูหลัง เราเลยขึ้นประตูหน้า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
หลังจากเหตุการณ์นั้น ก็เป็นวันแรกที่โรงเรียนเราสอบ วันนั้นทั้งฝนตกทั้งรถติด อารมณ์เราไม่ดีเลย
แต่ทันทีที่เรามองไปอีกฝั่งนึง เราเห็นพี่คนนั้น นั่งอ่านหนังสือฟิสิกส์อยู่ แล้วพอแกเห็นว่ารถสองแถวมา แกก็ข้ามถนนมาขึ้นรถสองแถวทันที
เรานั่งหันหน้าเข้าหากัน พี่แกดูเหนี่อย และหลับไป เราเหลือบไปเห็นสมุดของเขา พยายามมองชื่อเท่าไหร่ก็มองไม่ออก
แต่เราไม่รู้ว่าพี่แก เห็นว่าเราแอบมองพี่แกหรือเปล่า แต่เรามองเห็นแค่เพียงแกอยู่ม.4 (ตอนแรกคิดว่าอยู่ม.ุ6) กลับบ้านมา เราเลยมาถามรุ่นพี่ที่เรียนม.4 ที่โรงเรียนนั้นว่ารู้จักไหม แต่ก็อด เพราะว่ารุ่นพี่เค้าไม่รู้จัก เราก็เลยเลิกคิดไป แต่เราคิดว่านั่นคือที่สุดแล้วนะ
มันยังมีอีกเหตุการณ์หนึ่ง ที่ทำให้เราอดคิดไม่ได้เลยว่า "ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ความบังเอิญ หรือ พรหมลิขิต" ตามชื่อกระทู้เลย
เพราะว่าวันนั้นเป็นวันเสาร์ เราไปดูหนังคนเดียว แล้วเราก็กลับบ้านเส้นทางเดิม ขณะที่เรายืนรอรถอยู่ เราก็หันหลังมองว่า พี่แกจะยืนอยู่หรือเปล่า
แต่ก็ไม่มี แต่จู่ๆ แท็กซี่คนนึงก็จอดข้างหน้าเรา ปรากฏว่าพี่คนนั้นออกมาจากรถพร้อมเพื่อนอีกสองคน เราจะไม่คิดมากเลย ถ้าพี่แกทำเหมือนไม่รู้จักเรา
แต่ปรากฏว่า พี่แกลงมาเห็นเรา แล้วถามเราว่า "เอ้าน้อง จะไปไหนหรอ" คือพี่แกทักเราอ่ะ ถามจริงใครจะไม่เขิน แล้วทีนี้มันดีตรงที่ว่า พี่แกใส่ชุด ร.ด.
(ชุด ร.ด. มันมีป้ายชื่อ) เรารีบเมมใส่สมองก่อนเลย กลัวลืม และพี่แกก็ขึ้นรถเมล์กลับคันเดียวกับเรา พูดเลยว่า เขินค้างและเขินแรง
ตอนนี้โรงเรียนพี่เค้าปิดเทอม แต่เราต้องไปเรียนคอร์สพิเศษติวโอเน็ต เพราะเรากำลังอยู่ม.3 เราเลยไม่ได้เจอกับพี่แก
แต่ถ้าเปิดเทอมเมื่อไหร่ เราจะไม่พลาดโอกาสนี้แน่
และนี่ก็เป็นเรื่องที่เราอยากเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง คิดเห็นยังไงบอกนะจ๊ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้